Dyrektywa UE w sprawie sygnalistów (2019/1937) wprowadziła jasną strukturę, w jaki sposób osoby mogą zgłaszać nieprawidłowości, dzieląc proces na dwie główne ścieżki: kanały wewnętrzne i zewnętrzne. Wewnętrzne zgłaszanie pozwala pracownikom i współpracownikom zgłaszać obawy bezpośrednio w organizacji — zazwyczaj za pośrednictwem bezpiecznego, poufnego systemu zarządzanego przez wyznaczony zespół lub zewnętrznego dostawcę. Ta ścieżka daje firmom możliwość wczesnego rozwiązywania problemów, korygowania niewłaściwego postępowania i zmniejszania ryzyka konsekwencji prawnych lub reputacyjnych. Kanały zewnętrzne z drugiej strony odnoszą się do zgłoszeń składanych bezpośrednio do organów publicznych wyznaczonych przez każde państwo członkowskie UE. Mogą to być organy antykorupcyjne, organy ochrony danych lub organy regulacyjne ds. finansów, w zależności od charakteru problemu. Sygnaliści mogą wybrać dowolną ścieżkę od samego początku, zwłaszcza jeśli obawiają się odwetu lub uważają, że wewnętrzne zgłaszanie byłoby nieskuteczne. Podczas gdy dyrektywa zachęca organizacje do promowania w pierwszej kolejności wewnętrznego zgłaszania, chroni ona osoby w równym stopniu — niezależnie od używanego kanału — pod warunkiem, że informacje są prawdziwe i istotne. Dla przedsiębiorstw oznacza to, że wdrożenie jasnego, dostępnego procesu wewnętrznego jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także praktycznym sposobem na budowanie zaufania i ograniczenie prawdopodobieństwa eskalacji problemów do zewnętrznych organów nadzoru.
